Λευκαδιτι
Το Λευκαδίτι βρίσκεται στους πρόποδες της Γκιώνας, στη δυτική πλευρά, σε υψόμετρο 640 μ. Ο πρώτος οικισμός με κτηνοτροφικές καλύβες, κατά την παράδοση, δημιουργήθηκε νοτιανατολικά του σημερινού χωριού, στη θέση Μελαία. Μετά από θεομηνία, έφυγαν από τη θέση αυτή και εγκαταστάθηκαν πάλι νοτιοανατολικά, στη θέση που είναι γνωστή ως Παλιοχώρι. Το 1912 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα και σήμερα ανήκει στο Δήμο Δωρίδος.
Η περιφέρειά του φτάνει μέχρι την κορυφογραμμή της Γκιώνας. Κάτω από το χωριό ρέει ο Επάνω Μόρνος (αρχαίος Δάφνος). Απέχει 11 χλμ. από το Λιδωρίκι. Τμήμα του ορεινού του εδάφους καλύπτεται από εντυπωσιακές βραχοσειρές και δάση με έλατα, κέδρα και πουρνάρια.
Μεγάλο μέρος της υπολοίπου περιοχής είναι θαμνόφυτο, κατάλληλο για αιγοπροβατοτροφία, η οποία ακμάζει ακόμη στο χωριό με 6.000 περίπου αιγογιδοπρόβατα. Γεωργική περιοχή είναι μια λωρίδα γης εκατέρωθεν του Μόρνου. Η γεωργική καλλιέργεια έχει εγκαταλειφθεί σήμερα και μόνο μερικές ελιές έχουν φυτευτεί.
Κατά μια άποψη το χωριό πήρε την ονομασία του από κάποια οικογένεια που προερχόταν από τη Λευκάδα και εγκαταστάθηκε παλαιότερα εδώ. Δύο αδέλφια από αυτούς ήταν στη δύναμη του Ανδρέα Βερούση (καπετάν Ανδρούτσου, πατέρα του Οδυσσέα). Ο ένας, ο περίφημος Χρόνης Λευκαδίτης, συνελήφθη με προδοσία από τους Τούρκους και αποκεφαλίστηκε στο Δαδί. Κατά το 1687, που συνεστήθη το αρματολίκι του Λιδωρικίου, το Λευκαδίτι είχε τύχει ειδικής μεταχείρισης. Βόρεια του χωριού, στα όρια με τη Συκιά, βρίσκεται η περίφημη αποκλείστρα Κάργιο, όπου κατέφευγαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, όταν κατέφθαναν οι Τούρκοι. Το Μάιο του 1825, οι Τούρκοι επιχείρησαν να το πατήσουν και αποκρούστηκαν με απώλειες.
Ενοριακός ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Εξωκλήσια: Αγίου Αθανασίου, της Υπαπαντής, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που πανηγυρίζει στις 6 Αυγούστου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγ. Γεωργίου και του Προφήτη Ηλία.