¬ Η Ιστορία μας  ¬ Μουσεία   ¬ Ηθη - Εθιμα 

 

 

 


Η Ιστορία μας
 

 


Κάλλιο: Το αρχαίο Κάλλιο συναντάται στους αρχαιοελληνικούς χρόνους τον 8ο π.Χ. αιώνα την εποχή δηλαδή των γεωμετρικών χρόνων. Αποτελούσε μέλος της Αιτωλικής Συμπολιτείας και σπουδαίο διοικητικό κέντρο που γνώρισε ακμή από τον 4ο π.Χ. αιώνα ως το 167 π.Χ. 'Iχνη από θέατρα, ναούς, έργα κεραμικής επιβεβαιώνουν την σημαντική του θέση εκείνη την εποχή. Το 279 π.Χ. δέχτηκε επιδρομή των Γαλατών που προέβησαν σε ανήκουστες θηριωδίες, κατόρθωσε όμως να ανασυνταχθεί και να συνεχίσει να αναπτύσσεται ως το 167 π.Χ. που καταστράφηκε από εμπρησμό ανεξακρίβωτης προέλευσης.

Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ευρήματα του αρχαίου Καλλίου που χρονολογούνται τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Όσο για τους κατοίκους του θεωρείται ότι μετοίκησαν στις γειτονικές πόλεις 'Aμφισσα, Τολοφώνα, Ναύπακτο.

Με τα έργα που έγιναν τα χρόνια 1976-1979 για την δημιουργία τεχνητής λίμνης αναγνωρίσθηκαν ευρήματα του Καλλίου (σώζονται ίχνη της αρχαίας Ακρόπολης) τα περισσότερα όμως παραμένουν βυθισμένα στη λίμνη του Μόρνου.


 


 


Λιδορίκι: H ύπαρξή του χρονολογείται από τον 9ο μ.Χ. αιώνα όπου αποτελούσε έδρα Επισκόπου. Διαδέχτηκε το αρχαίο Κάλλιο ως κέντρο της ορεινής ενδοχώρας και οι κάτοικοι του "συγγένευαν" και αυτοί με τους Αιτωλούς.


 Μαλανδρίνο: Σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες περιοχές οι κάτοικοί του έχουν τις ρίζες τους στους δυτικούς Λοκρούς. Ονομάζονται και Οζολοί Λοκρείς (Οζολός = δέρμα που απέπεμπε δυσάρεστη μυρωδιά). Το αρχαίο όνομα της περιοχής είναι Φυσκός και σώζονται ακόμη και σήμερα ίχνη από το τέμπλο του ναού της Αθηνάς σύμφωνα με επιγραφές που ευρέθησαν στο Μαλανδρίνο.


 



  • Αιγίτιο ή Στρούζα : Μια περιοχή που αποτελεί σήμερα το ένα από τα πέντε (Στρούζα) χωριά της Πενταπόλεως. Αρχαία Αιτωλική πόλη, πρωτεύουσα των Αποδοτών (κατά άλλους των Οφιονέων). Σώζονται ερείπια, λείψανα θεμελίων, τέχνης ακανονίστου ελληνικής. Το Αιγίτιο είναι γνωστό από την επιχειρηθείσα εκστρατεία το 426 π.Χ. του Αθηναίου στρατηγού Δημοσθένη εναντίον των Αποδοτών και Οφιονέων Αιτωλών που οδήγησε σε πανωλεθρία του. Κυρίευσε μεν το Αιγίτιο, αλλά οι κάτοικοι του Αιγιτίου συνεπικουρούμενοι από τους Αιτωλούς το ανεκατέλαβαν και έτρεψαν τους Αθηναίους σε φυγή με πολλές απώλειες.

    Σήμερα στεγάζεται στο Λιδορίκι η Αρχαιολογική Μουσειακή Συλλογή Λιδορικίου (από όπου και οι περισσότερες πληροφορίες-τηλ. 0266022126) που ανήκει στη Ι' Εφορία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Δελφών. Στη Συλλογή αυτή την στιγμή εκτίθονται ευρήματα από τις ανασκαφές που έγιναν στο Κάλλιο πριν το σκεπάσουν τα νερά του Μόρνου καθώς και ό,τι αξιόλογο βρέθηκε στην ευρύτερη περιοχή αυτά τα χρόνια.

     



  • Κυρίαρχη μορφή στα γεγονότα που οδήγησαν στην επανάσταση εναντίον των Τούρκων το 1821 στην περιοχή Λιδορικίου αποτέλεσε ο αρματολός Δήμος Σκαλτσάς, πρωτοπαλίκαρο των Κοντογιανναίων, καταγόμενος από Αρτοτίνα.

    Κατόπιν συνεννοήσεως προς τους προκρίτους Αναγνώστη Λιδωρίκη και Παπαγεώργιο Πολίτη, ο Δήμος Σκαλτσάς ύψωσε την 28η Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης και εισήλθε στο Λιδορίκι, ενώ ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Χαλβατζής με εντολή του Δήμου Σκαλτσά στράφηκε εναντίον των Τούρκων που υπήρχαν στο Μαλανδρίνο. Αυτοί οχυρώθηκαν στα σπίτια του χωριού αντιστεκόμενοι στους Έλληνες επαναστάτες, αλλά μετά από δυο ημέρες παραδόθηκαν σε αυτούς. Από εκεί και έπειτα οι ένοπλοι άνδρες της επαρχίας Λιδορικίου διέθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του μαχόμενου ελληνισμού και οι Τούρκοι εξέλιπαν πλέον της περιοχής.


    Η περιοχή "έθρεψε" στους κόλπους της και άλλους αγωνιστές που πρωτοστάτησαν στον Aγώνα του 1821 όπως τον Ανδ. Ζαγγανά από το Μαλανδρίνο γνωστό και για τη συμμετοχή του στο πλευρό του Αθ. Διάκου στη μάχη της Αλαμάνας. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και για τον στρατηγό Ι. Μακρυγιάννη (1797-1864) που γεννήθηκε στον Άβορο. Ορφανός μετέβη στην 'Aρτα και μεγάλωσε υπό την κηδεμονία του γραμματικού του Αλί Πασά, Αθ. Λιδωρίκη της γνωστής οικογένειας Λιδωρίκη. Ανέπτυξε συγγραφική δραστηριότητα έντονη για την εποχή και το αρχείο του έμεινε γνωστό για την παραστατική αφέλεια της αφηγήσεως


    Τα απομνημονεύματά του έτυχαν τεράστιας αναγνώρισης και η προσφορά του στην ελληνική παιδεία είναι αναμφισβήτητη.


    'Eντονη είναι η παρουσία και η δράση, την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, των κατοίκων της περιοχής απέναντι στην Γερμανική κατοχή. Το Λιδορίκι κάηκε στις 29/8/1944 από τους Γερμανούς όπως και το Αιγίτιο και αποτελούν σύμβολα του αγώνα και της αντίστασης στους Γερμανούς εισβολείς.